2-3 September 2010: Dag 17/18 - Los Angeles - Amsterdam

Vandaag is officieël de laatste dag van dit avontuur. Jammer genoeg bestaat deze dag eigenlijk alleen uit reizen.
Vanmorgen ging om 6.00uur de wekker (blegh). Iedereen snel opstaan en aankleden, want de auto moet voor 8.00uur terug zijn bij Hertz. Om 6.35 uur zijn we geladen en klaar om te gaan. Het is inmiddels spits in L.A. maar daar hadden we al op gerekend. We zijn echt ruim op tijd bij Hertz, om 7.20 wordt onze auto terug genomen door de medewerkster van Hertz. We krijgen een bonnetje en kunnen naar de shuttle bus (die elke 3 min. rijdt). In de bus bekijken we het bonnetje en zien dat we deze afgelopen 16 dagen 2.582 miles gereden hebben, dat is 4.155 km. Al met al een respectabele afstand dacht ik zo.


Bij de luchthaven aangekomen is het nu al heel erg druk, waarschijnlijk doordat de veiligheidsmaatregelen zijn aangescherpt i.v.m. de recente terroristen arrestatie op een vlucht van United Airlines. Al met al staan we bijna 3 kwartier in de rij voordat we door de douane/bagage check zijn.


We hadden ons niet gerealiseerd dat we zo lang in de rij hadden gestaan en gaan dus niets vermoedend en in de veronderstelling dat we tijd zat hebben op zoek naar iets om te ontbijten. We vinden een bakker die verse grill sandwiches verkoopt en kopen daar iets te eten, ook halen we koffie bij Starbucks (die gaan we nog missen als we weer thuis zijn). Terwijl Ariane op koffie wacht, vraagt Tom hoe laat het is. Het is dan kwart over 9 en onze vlucht vertrekt om 5 over half 10. Dus we haasten ons met de broodjes en de koffie naar de gate, waar iedereen al weg is :\ We zijn echt net op tijd....


Als we eenmaal zitten duurt het niet lang voordat we vertrekken (duh! dat is het voordeel als je laat bent). De vlucht van 3 1/2 uur verloopt voorspoedig we kunnen allemaal een beetje slapen en keurig op tijd (of eigenlijk een kwartier te vroeg) landen we op O'Hare Airport in Chicago.

Het is half 4 's middags plaatselijke tijd en onze vlucht naar Amsterdam vertrekt pas om 10 voor half 7, dus we hebben nog even de tijd. Die doden we met wat rondlopen, wat te eten en te drinken halen, gameboy-en, muziek luisteren en vast een gedeelte van de laaste blog-entry schrijven.

De vlucht naar Amsterdam vertrekt keurig op tijd. Het is een rustige vlucht, Nicky en Tim slapen onderweg en Ariane slaapt ook een klein uurtje. Bij Tom wil het slapen niet echt lukken. Keurig op tijd, zelfs iets te vroeg landt de vlucht op Schiphol. We gaan snel door de douane en ook onze koffers (inmiddels 3, door de vele aankopen in de outlet centra) hebben we ook snel te pakken.

 Eenmaal buiten blijkt de bus die ons naar onze auto brengt nog 20 minuten op zich laat wachten. Dat vinden we te lang dus we nemen (heel decadent) een taxi. Die ons binnen 10 minuten op de plaats van bestemming brengt. Snel een uitrijkaart gehaald en de auto ingeladen. Op weg naar huis.


Om 12.00 uur komen we thuis aan. De poezen zijn nog wat onwennig om ons weer te zien, maar tjonge jonge wat zijn die groot geworden....

P.S. Via deze weg willen we alle mensen die ons deze dagen trouw gevolgd hebben bedanken voor hun commentaren en tot de volgende keer.

1 September 2010: Dag 16 - Los Angeles

Vandaag de laatste volle dag - in Los Angeles. We zijn van plan om een groot deel van de dag door te brengen in de Universal Studios. Als we tijd over hebben gaan we nog langs het strand en de letters van Hollywood.

We staan om half negen op, ontbijten in een klein cafeetje beneden bij het hotel (waar we door een zeer vreemd lachende Chinese dame worden geholpen). Het ontbijt is minimaal, maar genoeg om de dag mee te starten.

Om half elf komen we aan bij de parkeergarage van Universal. We parkeren de auto en lopen naar de ingang; dat gaat via een lange straat met allerlei winkeltjes, eetgelegenheden etc - een beetje zoals Disney village in Parijs maar dan groter. Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om zogeheten 'Front of Line' tickets te kopen; met deze tickets heb je altijd voorrang en kun je overal zo door lopen zonder wachttijd. Een enorm voordeel. Nadeel van deze tickets: de prijs - USD 139.- per stuk, dat gaat hard als je met zijn vieren bent....

Naar aanleiding van onze eerdere ervaring in Sea World, dat het met de drukte nogal meevalt besluiten we om eerst maar gewone kaartjes te kopen - je kunt ze altijd later nog upgraden naar Front of Line, als het toch te druk is. Gewone kaartjes zijn trouwens ook nog aan de prijs: USD 74.- per stuk. Vandaag wordt dus verplicht genieten.....


Na binnenkomst besluiten we om eerst de studio tour te doen - dit is een tour in een soort treintje langs een aantal decors en studio's waar daadwerkelijk opnames plaats vinden. Tevens worden er een aantal special effects getoond. De nieuwe King Kong 360 - 3D attractie zit hier ook in verweven. De trein voert ons inderdaad langs Western stadjes, Mexico, Europa en enkele bekende straten zoals de straat uit Desperate Housewives. Op een scherm worden stukjes uit films en tv programma's vertoond waarin het decor voorkomt. Ook komen we langs Amity Island. Bekend van Jaws, en zien we de beroemde haai opduiken. Daarna volgt King Kong - het moet gezegd: het is zeer spectaculair. De trein rijdt langzaam door een tunnel waarvan de wanden met LCD schermen zijn beplakt. Hierop is een 3d gevecht te zien tussen King Kong en een aantal T-rexen. Dit is echt brilliant gedaan - je waant je er midden tussen in.

Hierna gaan we naar de 4D voorstelling van Shrek - ook erg leuk, met meebewegende stoelen, water effecten en 3D-beelden. Hier hoeven we niet zo lang te wachten - een minuut of 10 (bij de tour meer dan 30 minuten). Daarna gaan we naar de Waterworld voorstelling waar een stuk van 20 minuten wordt opgevoerd. Tim is vastbesloten - vandaag wil hij perse in de Soak-zone gaan zitten (het gedeelte waar je drijfnat wordt). Ariane verklaard zich solidair; Nicky en Tom gaan bij de Wet Zone zitten (daar wordt je enigzins nat). De voorstelling is boeiend. Na afloop zijn Ariane en Tim inderdaad soaked! Gelukkig is het lekker weer.


Na de lunch hebben we nog de special effects voorstelling gezien en zijn Tim en Nicky in de Simpsons' Krustyworld attracties gegaan. Dit was zo leuk dat nog een keer wilden, maar nu met Paps en Mams. Deze attractie is een soort virtuele achtbaan - op een enorm scherm voor je worden achtbaan-achtige manoeuvres vertoont, en je karretje maakt bewegingen die daarbij naadloos aansluiten. Erg leuk.

Als laatste zijn Tim en Nicky nog even in de Jurassic Park attractie geweest - een water attractie waar ze drijfnat en giegelend van de pret uitkwamen. Inmiddels was het half zeven, en het park zou om zeven uur dicht gaan. Nog even snel naar de winkel voor wat souvenirs.

Daarna besloten om bij een van de eettentjes nabij het park wat te eten (Chinees) en daarna terug naar het hotel. Vandaag moet alles weer worden ingepakt voor de vliegreis - Ariane's taak. Tom checkt inmiddels in voor de vluchten en schrijft dit verslag. Morgen een lange dag - we vliegen om half tien naar Chicago en daarna door naar Amsterdam, waar we vrijdag om half elf 's ochtends landen (lokale tijd). Maar eerst moet de auto nog terug naar Hertz. Dat moet voor 8 uur gebeuren anders moeten we nog voor een volle dag betalen. We gaan dus om 7 uur 's ochtends rijden......

31 Augustus 2010: Dag 15 - San Diego - Los Angeles

Vandaag de laatste grote (nou ja, grote) rit. We staan om 8 uur op, want Tom vreest dat we later op de dag in tijdnood zullen komen in LA. Daarna ontbijten we in het hotel en gaan we op weg. Ariane rijdt weer - sinds de lenzenwissel rijdt ze alles.

Onderweg worden we nog een keer opgehouden door een grenscontrole post (waarschijnlijk om nogmaals te checken of we geen Mexicanen zijn) maar voor de rest verloopt de reis voorspoedig. We komen om 12 uur aan bij ons hotel (Best Western) dat in Chinatown ligt. Helaas is er nog geen kamer beschikbaar dus kunnen we nog niet inchecken; wel kunnen we de bagage achterlaten en vervolgens op stap gaan in LA.

Eerste doel is Hollywood Boulevard; de bekende straat waar de namen van veel sterren als sterren op het trottoir liggen (Walk of Fame), en waar ook de hand en voetafdrukken van bekende Hollywood sterren staan. We parkeren de auto in een zijstraat en gaan te voet verder. Bij de eerte de beste hoek vinden we een automaat waar je een kaart kunt kopen met daarop de huisadressen van een groot aantal sterren - we besluiten om die te kopen. Daarna draaien we de hoek om, Hollywood Blvd op. Dat valt vooralsnog tegen - we komen terecht in een gedeelte met dubieuze winkels en smoezelige gebouwen. Veel smoke shops met waterpijpen en zo, en ook veel adult shops. We zien wel de eerste sterren-sterren op de grond, maar de meeste namen komen ons onbekend voor.

Verderop wordt het beter - het wordt steeds toeristischer,en we worden opeens doodgegooid met tour-organisaties die ons de beste star-tours aanbieden. We slaan ze allemaal af. Uiteindelijk komen we uit bij het Chinese Theatre, waar de hand en voetafdrukken te vinden zijn. We besluiten om daar eerst te gaan lunchen - tijdens de lunch stippelen we een route van sterren adressen die we willen zien.

Na de lunch gaan we de afdrukken bekijken - eigenlijk valt dit wat tegen, hardstikke rommelig en onoverzichtelijk. We besluiten om terug te gaan. Onderweg kopen we nog wat souvenirs en een extra sporttas; die hebben we nodig voor de terugreis om te vullen met alle aankopen. Daarna lopen we terug naar de auto - alwaar we er vervolgens achterkomen dat we onze kaart met sterrenaddressen ergens zijn vergeten.....

We besluiten vervolgens dat we dan maar naar de Hollywood heuvels gaan rijden met de fameuze letters, maar kunnen dat absoluut niet vinden. Dan maar naar het hotel om in te checken (het is inmiddels vier uur) en vervolgens te gaan kijken voor kaartjes voor de Baseball wedstrijd van die avond - tussen de LA Dodgers en de Philadelphia Phillies. Allereerst komen we aan bij het (betaald) parkeerterrein, waar Tom eerst gaat vragen of er nog kaartjes zijn - die zijn er blijkbaar nog volop. We lopen naar het stadion en kopen kaartjes voor de 'Reserve' plaatsen - die blijken bij binnenkomst in het stadion best goed. Tim heeft een supporterhand van foam gekocht en we hebben koeltasjes gekregen - we zijn dus goed voorzien. Voordat de wedstrijd begint gaan we hotdogs e.d. halen. Daarna is het nog een half uurtje wachten tot het begin.

Voordat de wedstrijd begint wordt iedereen eerst opgeroepen om te gaan staan, voor het Amerikaanse volkslied.... Als de wedstrijd begint is het stadion nog lang niet vol. Pas rond de derde inning zit het redelijk vol, en na de zesde inning gaan er alweer heel veel mensen weg.

 

De wedstrijd op zich is een belevenis - alles bij elkaar duurt het ruim drie uur, en bij de 7e inning krijgen we nog een keer een 'God bless America' voor onze kiezen. Gedurende de stille momenten in de wedstrijd (wisselen van slagbeurt, time-out, wisselen van pitcher etc) worden we onmiddellijk getrakteerd op een filmpje, muziekje, boodschap - dat alles onder het motto "Gij zult u niet vervelen". Uiteindelijk verliezen de dodgers de wedstrijd met 8-4 en gaan we terug naar het hotel. Het is inmiddels 11 uur 's avonds. Nog even snel dit stukje schrijven, posten en dan naar bed - morgen is de laatste volle dag hier - Universal Studios staat op het programma....

30 Augustus 2010: Dag 14 - San Diego

Zoals gisteren reeds aangekondigd staat vandaag Sea World op het programma; een soort Dolfinarium maar dan in het groot. Zodra we wakker worden is het eerste wat ons opvalt dat de zon niet schijnt. Gauw checken we de weersvoorspelling en daar zien we dat het vandaag niet al te warm gaat worden. We besluiten om de vesten/sweaters mee te nemen en de kinderen doen een lange broek aan.


Eerst nog even het adres opgezocht - is wel handig voor het navigatiesysteem. Wat blijkt, Sea World ligt aan de Sea World Drive....; het is een kwartiertje rijden van ons hotel. Bij aankomst zoeken we een parkeerplaats en lopen naar de ingang. Ariane toont nog even de ANWB kaart - dat levert een korting op van USD 20.- per persoon, met zijn vieren dus zeeer de moeite.


Bij binnenkomst valt het ons op dat het niet zo druk is; het hoogseizoen is voor Sea World over. Voor ons is dit perfect - dat betekent dat we rustig naar alles toe kunnen gaan, zonder dat we uren in de rij hoeven te staan. We besluiten om te beginnen met de dolfijnen-show.

We gaan naar een groot stadion waar de show zal plaats vinden. Het valt ons op dat de eerste 12 rijen een bordje hebben "Soak area"- oftewel, wie hier gaat zitten wordt drijfnat. Veel Amerikanen gaan daar bewust zitten, en vinden het ook het hoogtepunt van de show als ze een golf water over zich heen krijgen....

Verder is de show indrukwekkend - veel artiesten, acrobaten en natuurlijk dolfijnen; al is het eigenlijk meer show dan dolfijnen. Na deze show lopen we naar de Zeeleeuwen show - hier is het van hetzelfde laken een pak; volop vermaak (ook voor de show - want vervelen tijdens het wachten kan echt niet!).

Uiteraard missen we ook de Orca's niet - enorme beesten (met de nadruk op enorm); zeer indrukwekkend. Helaas is de batterij van de videocamera plotseling leeg - dus het filmen stopt abrupt. Qua weer is het inmiddels toch wel warm en zonnig geworden....

De rest van de dag besteden we aan het rondlopen, bekijken van de verschillende dieren en shows (Pet's rule, Sesamestreet) en attracties (Arctic World).Allemaal heel leuk. Tim koopt nog een bakje met visjes om de zeeleeuwen te voeren. (Prompt wordt er een visje uit zijn hand gestolen door een van de vele rondhangende vogels).


Om half zes geven we er de brui aan - we hebben dan eigenlijk vrijwel alles gezien en zijn moe (en een beetje verbrand/aangebrand). We besluiten terug te gaan naar het hotel om daar nog wat te zwemmen en iets te gaan eten. De kinderen gaan vandaag maar eens vroeg naar bed - de vakantie met alle indrukken, reizen, hittes en elke ochtend bijtijds op begint nu echt zijn tol te eisen..


Morgen naar onze laatste bestemming - Los Angeles. We zijn van plan om door Beverly Hills te gaan rijden, naar de Walk of Fame te gaan en proberen om kaartjes te krijgen voor een Baseball wedstrijd - online is dat niet gelukt (omdat we geen US-Visa card hebben).






PS - Lezen we vandaag in de krant (Telegraaf - online) dat er 2 mensen zijn opgepakt met nepbommen op de vlucht van United Airlines van Chicago naar Amsterdam.... Dat is dus dezelfde vlucht die wij a.s. donderdag hebben....

29 Augustus 2010: Dag 13 - Yuma - San Diego

Vandaag maken we niet zo'n goede start. Tom wil graag nieuwe lenzen in, maar bij het overpakken van de toilettas in Roosendaal is Ariane vergeten die in te pakken. Dit is echt balen, want Tom z'n linkerlens is echt aan vervanging toe. We hebben nog een keer alle bagage omgekeerd, maar de lenzen zitten er echt niet in :(



We gaan na het ontbijt toch op weg naar San Diego. De rit is lang en we moeten drie keer langs een 'Border Patrol' Controle. Eén keer moeten we zelfs aan de kant voor paspoort controle, want de officer herkent ons Nederlandse Rijbewijs niet. Je kunt wat dat betreft goed merken dat we langs de Mexicaanse grens rijden, ze controleren alle voertuigen op inzittenden enzo.


Rond half 2 komen we bij ons hotel in San Diego aan. We zitten vlakbij de haven.

Nadat we de auto hebben uitgeladen gaan we op weg naar de "Old Town". De straat waar: California was born. Eerst lunchen bij O'Hungry's. En daarna gaan we de Old Town echt verkennen. De gebouwen daar zijn allemaal gereconstrueerd zoals ze waren toen de eerste settlers in San Diego aankwamen. Erg leuk gedaan, met kleine musea over het leven toen. Een Wells Fargo museumpje en een stal ingericht zoals het vroeger was, er is zelfs een hotel, waar je ook echt kunt overnachten.

Na een paar uurtjes rond lopen en alles bekijken willen we naar Coronado, een eiland midden in de haven van San Diego, maar we nemen de verkeerde route en komen dus wel op het eiland (wat dus geen eiland blijkt te zijn, maar een schiereiland), maar niet over de brug waar we over wilde rijden.


Daarna gaan we terug naar het hotel. Tom informeert bij de receptie of er een opticiën in de buurt is. Maar omdat het zondag is, zijn er geen opticiëns beschikbaar. De receptioniste verteld ons ook dat we moeten proberen om het lens recept van Tom naar het hotel gefaxed te krijgen, omdat hij anders een compleet oog onderzoek moet laten doen. We checken op de kamer hoe laat de opticiën in Roosendaal open gaat en komen tot de conclusie dat die op maandag (voor de lezers vandaag dus) gesloten is....Het zit ook niet mee wat dat betreft. Tom besluit voorlopig zijn lenzen om te keren (dus links in het rechteroog en andersom). Als dit te doen is gaan we niet op zoek naar nieuwe lenzen en anders proberen we het dinsdag vanuit L.A. nog een keer (mijn schuldgevoel over het vergeten van de reserve lenzen bereikt inmiddels een hoogtepunt).


Nadat Tom zijn lenzen heeft omgewisseld gaat hij met Tim zwemmen. We hebben besloten vanavond naar Sea Port Village te gaan en daar te gaan eten.

 

Sea Port Village is echt een heel gezellig gedeelte van de haven van San Diego. Een verzameling van houten huisjes, met daarin allerlei verschillende winkeltjes en restaurantjes. En dit alles aan de boulevard, naast het USS Midway Museum, waar allerlei Navy voertuigen staan. We lopen wat rond bekijken wat winkeltjes en gaan dan op zoek naar een tentje om te eten.

We besluiten om in het Pier Restaurant te gaan eten, boven het water en met een prachtig uitzicht op de Coronado Bay Bridge (die we dus vanmiddag gemist hebben). Het eten is goed, maar de serveerster doet echt te veel haar best. We worden er allemaal een beetje lacherig van.


Na het eten gaan we naar het hotel, waar we nog wat TV kijken en dan gaan slapen. Morgen Sea World.

28 Augustus 2010: Dag 12 - Phoenix - Yuma

Vandaag staat een dagje niets op het programma, dat wil zeggen: Niets bekijken!

Na het ontbijt checken we uit uit de Sleep-Inn en gaan op weg naar het Outlet Center van Phoenix. Dat is helemaal aan de andere kant van de stad, dus een ritje van 40 minuten.

Eenmaal aangekomen komen we tot de conclusie dat de Rosada in Roosendaal echt een heel klein centrum is vergeleken bij hier.


We beginnen bij Banana Republic en Calvin Klein, maar vinden daar niets dat ons kan bekoren. Dus op naar GAP, daar kan het echte shoppen beginnen. Met een behoorlijke buit van 3 sweaters, een polo en een t-shirt gaan we weer naar buiten om ons opnieuw te verbazen over de prijs...Omdat we een voucher voor een GAP kaart invullen (die krijgen we opgestuurd) krijgen we nog eens een extra 30% korting over de gehele aankoop (altijd fijn). Daarna is Tommy Hilfinger aan de beurt en ook daar slagen we goed, nog naar Nike en Polo Ralph Lauren en dan is onze kooplust weer bevredigd.


Alles wat hier op de foto staat heeft nog geen 200 euro gekost, dus dat is nog eens leuk shoppen zo.

We lunchen in het outlet center en gaan na het tanken (ook al zo'n feest hier) opweg naar Yuma.


Onderweg besluiten we het bezoek aan de oude staatsgevangenis in Yuma te schrappen. Het is buiten nl. meer dan 40°C en we gaan ervanuit dat in een gevangenis die in 1926 buiten gebruik is gesteld geen airco is. We gaan dus meteen door naar het hotel om vervolgens daar tot 20.00 uur te zwemmen e.d.

We eten in de buurt en gaan morgen meteen door naar San Diego, want hier in Yuma is niets te doen (daar is het ook veel te heet voor).

27 Augustus 2010: Dag 11 - Grand Canyon - Sedona - Phoenix

Omdat we vandaag slechts van plan zijn om Slide Rock State Park te bezoeken, hebben we tot half 9 uitgeslapen. We waren even vergeten dat we hier in 'slow' country zijn en hebben dus veel tijd verspilt met het ontbijt. Maar goed rond 10 uur zijn we uitgecheckt en op weg naar Slide Rock State Park.


We hebben trouwens gisteren nog lang getwijfeld of we nou met een helicopter over de Grand Canyon moesten gaan vliegen. Iets wat natuurlijk wel enorm spectaculair zou zijn geweest, maar de enorm hoge prijzen hebben ons uit eindelijk toch tegengehouden. De goedkoopste vliegtocht was $140 per persoon en dan moest je wel tussen 11.00 en 13.00 uur vliegen want anders was het $155 per persoon. Dit was voor een tochtje van 20 min. Wilde je een langere vlucht dan was het nog duurder. Een snelle rekensom leert dat het met 4 personen dus minimaal $560 had gekost. Misschien krijgen we er nog spijt van maar op dit moment denken we dat we de juiste beslissing hebben genomen.

Om half 1 uur arriveren we bij Slide Rock State Park. Dit park staat erom bekend dat het een natuurlijke glijbaan tussen de rotsen heeft, en dat je dus tussen de rotsen naar beneden kunt glijden. 's ochtends hadden we al zwemkleding aangedaan, dus we hoeven alleen maar onze kleding uit te trekken en klaar zijn we. Overigens hebben we bij een aantal websites gelezen dat het beter is om een lange zwembroek en t-shirt aan te houden. Gezien onze licht verbrande schouders (door het zwemmen in Lake Powell) komt dat wel goed uit.

Tim, Nicky en Tom gaan als eerste - het water is behoorlijk koud en de bodem is ontzettend glibberig (logisch - anders glijdt het ook niet goed). Nadat we door zijn, roetsjen we naar beneden - hardstikke leuk. Na een aantal watervalletjes komen we tenslotte in een diepe geul waar we er weer uitklimmen. Dit gaat niet in alle gevallen even soepel....

Bij de geul zijn er ook een aantal mensen die van de rotsen af in het water springen. Nicky en Tim gaan dit onmiddelijk ook doen. Het ziet er spectaculair uit. Natuurlijk springen ze daarna nog een paar keer.

Daarna gaat Ariane mee met de kids het glij gedeelte in. En even later springt ze ook van de rotsen(!). Al met al blijven we hier tot half vier waarna we wat gaan eten in het nabij liggende Sedona. Dit is een heel pittoresk stadje, dat in de laatste jaren een soort Mekka van de New Age beweging is geworden. Het ziet er leuk en gezellig uit.

Na de lunch zijn we naar een Factory Outlet Center gegaan waar we de plaatstelijke GAP-winkel hebben bezocht (en geplunderd). We komen naar buiten met een sweater, drie shirts en een legging voor Nicky, twee t-shirts voor Tim, en een T-shirt en Polo voor Tom. Totale schade USD 80.00 (+/-EUR 60). Dat is nog eens fijn kleding kopen....

Hierna gaan we op weg naar ons hotel in Phoenix - een rit van bijna 2 uur. Onderweg zien we in de verte noodweer, met heftige bliksem. Er zijn verder geen plannen voor de avond dus dat wordt misschien nog even zwemmen (afhankelijk van het weer) en eten.

26 Augustus 2010: Dag 10 - Page - Grand Canyon

Vandaag om half 8 opgestaan en ons klaar gemaakt voor vertrek naar de Grand Canyon. Om tijd en geld te besparen hebben we bij McDonalds gegeten...Dat viel nog niet tegen. De koffie was voor Amerikaanse begrippen goed en de hot cakes van de kids prima te eten. Tom en Ariane hadden iets met ei en dat was ook goed te doen.



Na het ontbijt snel op weg want het is toch 2 1/2 uur rijden (alweer). De rit gaat opnieuw door een soort niemandsland met dit verschil dat er nu om de zoveel kilometer een standje met Navajo Arts and Crafts aan de kant van de weg staat. Je vraagt je werkelijk af of deze mensen ook nog wat verkopen zo in de middle of nowhere.


Rond 11 uur komen we aan bij Grand Canyon National Park. We laten onze interagency pass weer eens zien en mogen door rijden. Die $80 die we moesten betalen hebben we er inmiddels al lang en breed uit :) De vriendelijke parkranger wijst ons erop dat het eerste viewpoint slechts enkele meters verder op is.

Het eerste viewpoint is Desert View. Als we op het parkeerterrein uit de auto stappen staan er een paar zwarte kraaien op de weg. Wat zijn die beesten groot zeg!!

Bij dit View point heb je uitzicht zowel op het 'begin' van de canyon als de omliggende landschappen, Painted Desert, Little Colorado Gorge. Verder staat hier de "Watch tower", in deze toren kun je ook genieten van het uitzicht. Leuke bijkomstigheid is dat de toren van binnen beschilderd is door één van de Hopi Indianen die hier huizen, erg mooi.

Het uitzicht over de canyon is niet in woorden te vatten, sterker nog het valt te betwijfelen of de foto's het juiste beeld geven. De canyon is zo wijds en groot en overweldigend, dat wij (volwassenen) sprakeloos zijn. De kinderen zijn minder onder de indruk, er begint een soort van 'rotsformatie'-moeheid bij ze op te treden en qua kleuren is de Grand Canyon niet het mooiste wat we tot nu gezien hebben.

We rijden verder en stappen bij sommige viewpoints uit de auto en zijn steeds weer verbaasd met wat we zien. Bij GrandView Point lopen we een heel klein stukje trail. De trail is 5 miles lang en daalt in die 5 mile 2600ft. Dat betekent een daling (en op de terugweg dus een stijging) van 10%, het duurt 5 uur om de hele trail te lopen en dan moet je nog terug ook. Er wordt dan ook op allerlei borden gewaarschuwd, dat je goed in conditie moet zijn, en veel eten en drinken mee moet nemen. Dit om te voorkomen dat je van uitdroging sterft (zoals meerdere malen per jaar gebeurt). Nu zijn wij niet in top-condititie, dus we lopen slechts een heel klein stukje (ongeveer 200 meter).

Bij Grandview point staat ook te lezen, dat het toerisme daar begonnen is. Een pioneer heeft daar een lodge gebouwd om reizigers die met de StageCoach vanuit Flagstaff kwamen daar te laten uitrusten en genieten van het uitzicht. Later toen de trein ging rijden is de lodge verloren gegaan.

We rijden door naar 'Hopi House', daar zijn we getuige zijn van een drietal Hopi Indianen die een aantal dansen uitvoeren. We hebben daar nog even naar gekeken maar inmiddels hebben we allemaal honger gekregen, dus zijn we snel naar Markt Plaza gereden en hebben daar gelunched. Toch nog even terug naar Hopi House voor foto's.

Ondertussen is het al weer half 4. We rijden naar ons hotel, net buiten het national park, en checken in. Bijna naast ons hotel zit het National Geographic Visitors Center, met als hoogtepunt een IMAX theater. Daar hadden we in Page al wat over gelezen, dus we besluiten daar een bezoekje aan te brengen.

De IMAX film is erg indrukwekkend, over de ontdekkingstochten in de Canyon. En zoals gebruikelijk bij IMAX heb je het gevoel of je er midden in zit. Na de film nog even naar de giftshop, maar alles is er zo duur, dat we snel weer weggaan.

Terug in het hotel gaan Tom en Tim zwemmen, Nicky gaat lezen en Ariane schrijft dit stukje voor het blog. Na 2 uur zwemmen gaan we vervolgens hongerig op zoek naar een restaurant - dat we dichtbij vinden...

25 Augustus 2010: Dag 9 - Kayenta - Page

Vandaag bijtijds opgestaan, half acht. Het eerste doel van de dag is de Lower Antelope Canyon, wat vlak in de buurt is van Page, meteen onze eindbestemming voor de dag. De Lower Antelope Canyon is een ondergronds gangenstelsel van zandsteen dat is uitgekerfd door water door de eeuwen heen. Het is een stelsel van ongeveer 600 meter, waarbij het echt kruipdoor-sluipdoor is op sommige plekken. De voornaamste reden dat we daar bijtijds willen zijn is dat het ochtendlicht de canyon het mooist verlicht.

Zoals gepland arriveren om een uur of 11. De canyon wordt beheerd door de Navajo, en de toegangsprijs is fors (USD 26.- per persoon, Tim iets goedkoper). Je kunt de de tocht door de canyon niet op eigen houtje maken - je moet worden gebracht door een gids. Dat is maar goed ook want anders hadden we het nooit gevonden. De gids verdwijnt in een kleine opening in de grond en wij volgen hem braaf. (en daarna raken we gids vrijwel meteen kwijt).

Wat we beneden zien overtreft de verwachtingen. Er is een prachtig kleurenspel te zien in de grotten en elk hoekje dat je om gaat toont weer een andere vormen en kleuren. Het is echt schitterend. We fotograferen ons rot - ben benieuwd wat het wordt - de lichtsterktes zijn niet heel groot.

Na ongeveer anderhalf uur, waarbij we echt op stukken hebben moeten wurmen om er door te kunnen, belanden we bij het eindpunt. Zeer geslaagd en de moeite waard! Overigens, in 1997 zijn er elf mensen hier overleden nadat noodweer in de buurt een overstroming tot gevolg had, en de canyon in één klap vol liep. Nu we er geweest zijn kan ik me voorstellen hoe die mensen klem geraakt zijn de nauwe, volstromende gangen. een griezelige gedachte....

In principe staat er verder niets anders op het plan om nog Lake Powell te bezoeken, met wat ´scenic views´. Lake Powell is een kunstmatig meer dat is ontstaan bij de bouw van de Glen Canyon Dam, maar wat de vorm heeft van een rivier. We rijden er langs en besluiten spontaan dat we in het meer gaan zwemmen - we parkeren de auto, kleden ons om en lopen naar beneden. Aangezien het doordeweeks is en de Amerikaanse scholen weer begonnen zijn is het hardstikke rustig. Heerlijk. Het weer is ook perfect. Langs het meer ligt volop zandsteen, dat, zodra het met water in aanraking komt heel broos wordt. Een groot deel van de tijd wordt dus besteed aan het kerven in zandsteen, en breken van stenen. Het is ons meteen duidelijk hoe al die rare vormen kunnen ontstaan, want nat zandsteen is heeeeeel zacht. Hartstikke leuk. Na 2 1/2 uur gaan we lunchen in Page en naar het hotel.

In de namiddag besluiten we (bepaald niet unaniem...) om nog even langs Horseshoe Bend te lopen. Dat is een punt waarop de Colorado river in een soort hoefijzer om een berg stroomt. Best mooi, maar wordt een beetje verpest door chago-kinderen....

Hierna nog even naar de plaatselijke Walmart geweest, en nog lekker gezwommen in het hotel. We gaan zo avondeten en dan weer bijtijds naar bed - morgen is het Grand Canyon dag...

 

24 Augustus 2010: Dag 8 - Durango - Monument Valley - Kayenta

Vanmorgen hebben wederom tot half 9 uitgeslapen, want behalve Monument Valley staat er niets op het programma.

We ontbijten bij Applebee's, en weer hoeven we voor Tim niet te betalen, we blijven toch gewoon Nederlanders. Na het ontbijt checken we uit en gaan op weg.

De rit van vandaag is lang en dwars door niemandsland. We komen tot de conclusie dat Amerika leeg is. Behalve in de steden woont er echt niemand. Af en toe rijden we door dorpjes (tenminste dat moet er voor doorgaan) waar 3 huizen en een diner staan. We blijven ons over de leegte verbazen, elke dag opnieuw. Tot Mexican Hat is het landschap vrij saai. Verlaten weg dwars door de prairie. Bij Mexican Hat wordt het interessanter, mooie rode rotsformaties.

Na ruim 3 uur rijden komen we om half 2 bij Monument Valley Tribal Park aan. In Monument Valley zijn in de jaren '30 '40 en '50 een flink aantal western films opgenomen en een aantal van de rotsformaties zijn mede daardoor de bekenste ter wereld.

Het park is eigendom van de Navajo Indianen, waardoor onze interregional Annual Park Pass niet geldig is. De entree kost $20 voor ons vieren.

We gaan eerst even eten in het restaurant om daarna met een volle maag op weg te gaan door het park. De route mag je zelf rijden of je kunt met een gids mee rijden. Wij hebben besloten om zelf te rijden, omdat je dan ook zelf kan bepalen waar je stopt om eventueel foto's te maken e.d. Het rijden door het park valt nog niet mee, want de weg is onverhard. Het gevolg: heel veel kuilen en stoffige zanderige paden, gelukkig is er niet al te veel verkeer, waardoor je af en toe de grootste kuilen kunt ontwijken. Het rijdt heel vermoeiend, maar is zeer de moeite waard. Het park is werkelijk prachtig en we zijn allemaal blij dat we gegaan zijn (gisteren hebben daar nog even over getwijfeld omdat we naar onze zin te weinig tijd hadden gehad in Mesa Verde en dat eventueel vandaag hadden kunnen goed maken). Bij sommige scenic stops zitten Navajo Indianen met zelfgemaakte sieraden en andere spulletjes. Nicky heeft er een armband en een ketting gekocht en Tim een handgemaakte katapult.

Na de route van 17 miles uitgereden te hebben (ruim 2 1/2 uur), gaan we nog even naar de giftshop. We kopen er een shot-glas (onze verzameling groeit gestaag) en een tweetal t-shirts. Daarna gaan we op weg naar ons hotel. Het is inmiddels al weer half 7. De dagen gaan snel hier.

Aangekomen in Kayenta moeten wij Trotter opnieuw gelijk geven. Het is hier afschuwelijk. Er is hier niets: twee motels, een McDonalds en wat trailerkampen. Dat wordt in het motel eten vanavond (niet erg, maar het is leuker als er keuze is en als het wat levendig is).

23 Augustus 2010: Dag 7 - Arches National Park - Mesa Verde - Durango

We gunnen het onszelf vanmorgen om tot half 9 uit te slapen. We gaan voor het uitchecken ontbijten bij het restaurant naast het motel, dat is ons gisteren goed bevallen. Na het ontbijt pakken we de auto in, vullen de koelbox met ijs en checken uit. Voordat we op weg gaan naar Arches, gaan we eerst even wat boodschappen doen, want de cola en het water zijn bijna op.

Vanmorgen staat Arches op ons programma (buiten de reisbeschrijving om). Het blijkt een bijzonder park te zijn met vreemde rotsformaties. Doordat de hele omgeving hier uit zandsteen bestaat heeft de erosie/wind/vorst hier een vreemd schouwspel gemaakt. Sommige rotsen zijn zo uitgesleten dat er bogen (arches) zijn ontstaan. Verder huist dit park één van de beroemste rotsen van Utah, namelijk 'balanced rock'. Een groot rotsblok op een soort pilaar, waardoor het net lijkt alsof het er elk moment af kan vallen. Een eind verder op leidt een behoorlijke klimtocht (zweten geblazen, bij 30° C) naar een uitzichtpunt over 'Delicate Arch' een mooie boog, waar je ook onderdoor kunt lopen, maar dan moet je echt een eind klimmen....Niet voor ons dus. Nog snel met de auto langs wat andere viewpoints en dan op weg naar Mesa Verde, een rit van 2 uur.

Onderweg vragen we ons voor de zoveelste keer af hoe de mensen die een ander soort rondreis hebben geboekt dat toch doen. Wij komen met het rijden van 400km al in tijdnood, hoe zouden de mensen dat doen die elke dag 700+ km moeten rijden.

In de middag arriveren we in Mesa Verde - vanaf binnenkomst tot het visitors center is een enorme rit van 15 miles kronkelend de bergen op. We hebben besloten dat we naar Cliff´s Palace gaan; de restanten van een nederzetting van indianen rond de 12e eeuw, gebouwd onder een overhangende rots, en wonderbaarlijk goed geconserveerd gebleven. Je kunt hier niet op eigen houtje naar toe, dit moet met een gids. Normaal gesproken zijn de wachtrijen voor een kaartje enorm, maar het feit dat de scholen in Amerika weer begonnen zijn, en het feit dat we tamelijk laat zijn, werkt in ons voordeel. Geen probleem bij het kopen van een kaartje - we kunnen zelfs nog kiezen welk tijdstip we willen. Op de verzamelplek zien we Palace voor het eerst van bovenaf - het ziet er echt schitterend uit. Om 5.30 arriveert de gids en kan de toer beginnen - we dalen eerst een flink stuk af. Tim krijgt halverwege (weer) last van zijn voet maar besluit de tocht toch door te zetten.

We krijgen uitgebreid uitleg van de gids over de gewoonten van de indianen; hoe ze in dit gebied gekomen zijn en waarom ze vanuit het de bergen plotseling onder deze rots gingen bouwen (water) en waarom ze uiteindelijk van de plek vertrokken zijn (gebrek aan water). Er wordt ook verteld dat de nazaten van deze indianen elke week hiernaar toe komen voor het houden van speciale ceremoniën en diensten, en dat de plek voor hun zeer heilig is. We dienen ons dus te gedragen....

Na de tocht van een uur begint de klim naar boven. Onderweg zien we nog restanten van de gaten die de indianen voor handen en voeten hebben gemaakt (zo klommen zij naar boven en naar beneden). Hijgend komen we boven. We zijn het er collectief over eens dat dit bezoek zeer de moeite waard was. We twijfelen nog even of we nog meer in het park zullen bekijken maar het begint al laat te worden dus we besluiten op zoek te gaan naar het hotel in Durango. Geinig detail - in de Mesa Verde heeft ons navigatiesysteem dat luistert naar de naam `Neverlost` geen GPS ontvangst; technisch gezien is het dus ´lost´.....

 

Rond 20.00 uur arriveren we in ons hotel, na het inchecken gaan we eten in Applebees, waar Tim gratis kan eten omdat hij nog geen 12 is. Op weg terug naar onze kamer, krijgt Nicky de slappe lach, wat op iedereens lachspieren werkt.

Nog even dit blog bijwerken en dan lekker slapen, want morgen is het weer een lange dag..Monument Valley staat op het programma.

22 Augustus 2010: Dag 6 - Moab

Voor vandaag staat het raften op de Colorado rivier op het programma, maar we weten dus nog niet of dat wel door kan gaan. De voucher hiervoor komt niet meer boven water, zelfs niet na het omkeren van alle koffers. Waarschijnlijk is die op Los Angeles Airport samen met de huurauto voucher overhandigd aan Hertz...



Om 7 uur zijn we opgestaan; als de trip doorgaat moeten we toch een beetje fatsoenlijk hebben ontbeten... Tijdens het ontbijt belt Tom met de organisator van de trip, en het blijkt dat het weliswaar ´bad´is dat we de voucher niet meer hebben, maar dat het niet betekent dat de trip niet door kan gaan. Yes!! Het reserve programma wat we alvast hebben uitgedokterd kan weer in de kast.


We melden ons om 8.20 bij de organisatie en komen daar tot de conclusie dat het raften van de van Doorns geboekt staat voor morgen....?! Gelukkig is het geen probleem om te verplaatsen naar vandaag. Al met al komen dus wederom aardig weg...


Eerst krijgen we zwemvesten aangemeten, en besluiten we op het laatste moment om een waterproof wegwerpcamera te kopen. Het wordt namelijk afgeraden om een gewone camera me te nemen ivm mogelijk bat worden (vandaar ook nog geen foto´s van het raften). Vervolgens stappen we in de bus voor een rit van drie kwartier die ons gaat brengen naar een hoog punt, vanwaar we dan langzaam naar beneden zullen gaan varen. De rit zelf is prachtig - langs enorme rotswanden en kliffen.


Na aankomst stappen we in de boot en gaan we op weg - we delen de boot met een gids, die roeit en stuurt, en nog eens aantal andere mensen. De snelheid van het varen valt wat tegen - het gaat minder snel dan gedacht, maar het uitzicht is adembenemend, en het weer is heerlijk. Hier en daar kun je ook gaan zwemmen.Tim is de eerste die daar gebruikt van maakt, Nicky volgt niet veel later. Hier en daar komen we een stroomversnellinkje tegen; dan moet iedereen weer binnenboord zijn.


Na verloop van tijd komen we bij een versnelling waarbij de gids vertelt dat je met je zwemvest aan, en op je rug liggend er doorheen kunt drijven. Ari en Tim gaan dat onmiddelijk doen, waarbij Tim naar eigen zeggen wel 16 keer kopje onder gaat, maar allebei komen ze tot de conclusie dat het heel gaaf was. Tussendoor vertelt de gids van alles en nog wat over de rotsformaties en flora en fauna die we zien.


Dan is het tijd voor de lunch - die wordt halverwege klaar gemaakt door de gids, ondersteund door wat andere mensen aangezien er ook halve dagen te boeken zijn, en er dus een groep mensen met gidsen bij zijn gekomen. We laten het ons goed smaken want van al dat in een boot zitten wordt een mens hongerig!!


Na de lunch gaan we weer verder - ons gezelfschap is inmiddels uitgedunt tot 2 gezinnen; de overige mensen hadden alleen een ochtendtrip geboekt. Er is nu een kleine kayak over - voor de liefhebber. Ariane meldt zich aan en gaat daar samen met Tim inzitten. Opnieuw begint de tocht over de rivier. Sommige stroomversnellingen zijn toch wat heftiger dan vanochtend, maar Ari manoevreert zich er als een prof doorheen. Soms moet Tim terug in de grote boot, als de gids de versnelling te heftig acht.


Rond 4.30 ´s middags komen we aan op de eind bestemming en hebben we er een perfecte dag opzitten. In de bus terug worden we voorzien van water en aan het eind van de rit is er ook nog een waterijsje voor iedereen. Daarna gaan we even tanken (want die is alweer zo goed als leeg) en gaan we nog even kijken bij Moab Action Shots (oid) want tijdens het raften zijn er foto´s van ons gemaakt. Het blijkt een complete reportage te zijn - de tijd van 1 enkele foto is definitief voorbij... Uiteindelijk besluiten we om ze allemaal te nemen; ze worden even op CD gebrand en klaar is kees. Jammergenoeg zit op dit netbook geen dvd-speler, dus ook die foto's kunnen we niet uploaden :(

Hierna gaan we naar onze lodge - Ariane wil even naar de wasserette want de hoeveelheid schone onderbroeken begint schaars te worden. Nicky wil even lezen en Tim en Tom gaan nog even zwemmen.

´s Avonds bij een Italiaan gegeten - met een mega-Fanta voor Nicky - en de was opgehaald. Nog even de laatste dingen doen en dan naar bed.
 

21 Augustus 2010: Dag 5: Bryce Canyon - Capitol Reef Nat´l Park - Moab

En alweer ging de wekker om half acht; De bedoeling is om om half negen in Bryce Canyon te zijn. We ontbijten met muffins en muesli repen die we de avond tevoren in Ruby´s General Store hebben gekocht, dus we kunnen snel weg. De temperatuur is aangenaam - ik denk rond een graad of 25 met een fris briesje - een stuk beter dan Las Vegas met zijn warme wind.

Inderdaad zijn we rond half negen in Bryce Canyon; een van de uitspraken die we hier over hebben gelezen luidt `Bryce Canyon - it is just a hole in the ground but one that you must see`

Nadat we de afgelopen tijd omhoog hebben gekeken naar bergen en rotsen beleven we nu dus het omgekeerde - je loopt in een bos en plotseling sta je aan de rand van een vallei, waar de meest grillige en bizarre rots formaties te zien zijn - de zogeheten hoodoos. Het lijkt nog het meest op een druipsteen, maar dan enorm qua omvang en in een vreemd soort oranje achtig zandsteen. Als je ze allemaal naast elkaar ziet staan lijkt het wel op een soort rots stadje. Het uitzicht is werkelijk adembenemend; waar je ook kijkt het is te mooi om waar te zijn . Sommige stukjes trails de we lopen zijn best steil, dus regelmatig komen we zwaar hijgend boven aan, maar het is altijd de moeite waard. Veel foto´s gemaakt, maar het gevoel bekruipt me dat de foto´s op geen enkele manier recht zullen doen aan de pracht die we gezien hebben. Duimen maar...

Om een uur of elf zijn we op weg gegaan naar Capitol Reef National Park.

Na een lange en vermoeiende rit komen we in Torrey aan, vlakbij Capitol Reef. Iedereen is hongerig, dus we zoeken een restaurantje. Toevalligerwijs komen we bij een heel leuk authentiek restaurantje aan. Na het lekkere eten gaan we verder naar Capitol Reef.

We bezoeken het visitors center en besluiten de Scenic Route te gaan rijden. De route op zich is heel mooi met allerlei rotspartijen en vreemde vormen, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het na vanmorgen allemaal toch een beetje tegenvalt. Bryce Canyon was gewoon te mooi om nog een andere canyon op waarde te kunnen schatten. We zijn dus onderweg wel een paar gestopt om foto´s te maken, maar zijn niet flabbergasted zoals vanmorgen.

Nadat we de route hebben afgerond en terug zijn bij het visitors center gaan we op weg naar Moab. Toch ook weer 2 1/2 uur rijden. Deze rit is wat aan de saaie kant :(


Rond half 7 komen we in ons motel in Moab aan. We worden door een allervriendelijkste dame geholpen en settelen ons in onze kamer, waar we deze keer wel zonder veel problemen op het internet kunnen komen.


We eten in een restaurantje naast het motel, lekker en goedkoop. En dan gaat we vroeg naar bed, want morgen staat een dagje raften op het programma. Dat is tenminste de bedoeling. Hopelijk zijn de reserveringen goed doorgekomen, want ik (Ariane) kan onze vouchers nergens meer vinden :( Morgen zullen we weten hoe streng ze daarop zijn.

20 Augustus 2010: Dag 4 Las Vegas - Zion Park - Bryce Canyon

Vanmorgen om half 8 ging de wekker, we wilden op tijd weg, want we hebben een volle dag voor de boeg.

Eerst even tanken, wat een verademing in vergelijking met Nederland. De benzine kost hier echt bijna niets ($ 2.89 per gallon). Na het tanken kunnen we op weg voor een werkelijk prachtige rit richting Zion National Park. Al met al een rit van 2 1/2 uur.

Aangekomen bij het park kopen we een annual park pass, deze geeft toegang tot alle nationale parken en aangezien we nog een aantal van die parken gaan bezoeken loont het de moeite om dit jaar abonnement aan te schaffen.

Binnen parkeren we de auto bij het 'vistors center' en gaan met shuttle bus de rest van het park bekijken. In de shuttle krijgen we veel info over het park, hoe de verschillende rotsformaties heten en ontstaan zijn. Al met al is het een werkelijk schitterend schouwspel. Bij elke busstop kun je uitstappen om verschillende wandelingen te maken.

Omdat we vanmorgen niet ontbeten hebben stappen wij uit bij de Zion Lodge. Hier eten we wat en gaan we een 'easy' trail lopen naar de Emerald Pools (watervallen). Het 'easy' is toch nog behoorlijk steil, dus we zijn blij dat we geen moeilijker pad genomen hebben. Eenmaal bij de watervallen kunnen we wat verkoelen door de waterval op ons te laten regenen (ijskoud water), want al is het hier niet zo verzengend heet als in Las Vegas het is nog steeds 30 tot 35 graden buiten. Overigens is het goed te zien dat we hier in de zomer zijn en dat de watervoorraad minder is; de watervallen zijn lang niet zo massaal als op de foto´s. Na de waterval toch maar weer dezelfde route terug gelopen, want de andere route was twee keer zo lang en we komen een beetje in tijdnood.

Terug met de shuttle naar het 'visitor center', daar in de giftshop nog wat souvenirs gekocht en toen snel naar de auto. De rit naar Bryce Canyon duurt namelijk ook nog bijna 2 uur.

Onderweg naar Bryce Canyon zit het een beetje tegen, want de hele weg uit Zion Park zijn er wegwerkzaamheden, waardoor een ritje van een half uur meer als een uur duurt.

Zodra je Zion Park verlaat verandert het landschap meteen, van rotsachtige bergen naar glooiend heuvelachtig. Werkelijk heel bizar.



Door al het oponthoud bij de wegwerkzaamheden, komen we pas rond 6 uur aan in Bryce Canyon. We besluiten het bezoek aan de Canyon uit te stellen tot morgenochtend en checken in in het hotel. Hoewel het eigenlijk een motel is...Dit hadden we al gelezen in Trotter. De kamer is klein maar oke, het enige nadeel is dat het op de eerste verdieping is en dat er geen lift is.

Voordat we gaan eten in Ruby's Inn, gaan we zwemmen in het indoorzwembad bij Ruby's Inn. Overigens is alles hier van Ruby, een pioneer die in de jaren dertig een lodge voor canyon gasten begonnen is. Inmiddels is het uitgegroeid tot een bloeiende business.

Na het zwemmen zijn we gaan eten..Daarna terug naar de kamer om te proberen het blog te updaten, maar dit lukt in eerste instantie niet. Ariane is terug gegaan naar Ruby's, maar alles ging zo traag dat ze na de dagen van Las Vegas te hebben gedaan is teruggegaan om te gaan slapen, morgen een nieuwe poging.